De eerste stap, streep of .........

Vorig weekend had ik een kennismakingsworkshop Bullet Journal maken in combinatie met  Handlettering.
Een Bullet Journal is een kruising tussen een agenda, een planner, en lijstjes. Het is een manier om alles wat je opschrijft overzichtelijk kwijt te kunnen in één boek en dat kun je personaliseren met tekeningetjes, handletteren, plaatjes, etc en is voor allerlei doelen te gebruiken. Iets wat mij erg aanspreekt, wat ik graag doe maar vaak lastig vind om mee te starten of mezelf daar de tijd voor te gunnen.

Schrijven helpt mij, mijn volle hoofd leeg te maken en hoe leuk is dat in een zelfgemaakt boek.
Ik heb een zwak voor mooie notitieboeken en daarbij hoort dan een pen die fijn schrijft. Heb ik eenmaal zo’n fijne pen gevonden bewaar ik die op een alleen voor mij bekende plek.
Daarnaast heb ik echt overal grote en kleine notitieboekjes liggen om alle door mijn hoofd dwarrelende gedachtes toe te vertrouwen aan papier. Van mijn tas, naast mijn bed, tot in de auto.
Juist in de ontspanning lijkt het net of al deze gedachten ineens alle ruimte krijgen om er te mogen zijn. Of dat moment nu wel of niet geschikt is voor mij, daar heeft mijn hoofd geen boodschap aan. Ze blijven net zolang rond draaien, tot ik het opgeschreven heb.

Van ideeën tot dingen die ik moet onthouden, het maakt niet uit. Door het opschrijven ervan, heb ik in ieder geval het idee van ‘Zo nu kan ik het niet vergeten!’. En kan ik verder slapen om er vervolgens ’s morgens  achter te komen dat schrijven in het donker op een klein blaadje toch wel lastig kan zijn.

Maar goed dit is even een kleine zijweg van wat ik wilde delen.

De workshop was georganiseerd door boekhandel Het Logboek in Beilen. Dus ging ik op weg naar Beilen waar we heerlijk buiten aan de slag konden.

Na de uitleg mocht ik beginnen in mijn eigen Bullet Journal, maar ojee waar begin je? Ook al was het een oefenschrift, het moest natuurlijk wel kloppen.

En ja hoor, daar was hij weer even. Dat stemmetje die de laatste tijd toch weer vaker opduikt en ervoor zorgt dat ik ga twijfelen, onzeker wordt en de eerste stap, of in dit geval de eerste stip of streep maar lastig kan zetten.

Terwijl ik mezelf de afgelopen week regelmatig tegen mijn moeder heb horen zeggen, “Mam, het is handwerk. Het is goed.”

En wat deed ik zelf, tenminste wat liet ik toe dat mijn hoofd deed? Ik gaf dat stemmetje  de ruimte om tegen mij te praten.

Voorzichtig met iets kleins en veilig begonnen, een banner met daarin de woorden ‘en nu’.
Schrijvende aan dit blog realiseer ik me dat er een vraagteken achter had moeten staan. (En nu? Hoe nu verder?)

Later teken ik er een groot hart onder met IK erin. Zonder erbij na te denken.
Voor mij 2 op zichzelf staande onderdelen op mijn pagina tot Juliët, de workshopgeefster, het opleest als: ‘en nu, IK.’

En die komt binnen.

Diep onder de indruk omdat ik blijkbaar vanuit mijn onderbewustzijn gestuurd werd in wat ik mocht schrijven.

Daarna voelde ik me losser worden, ging ik verder uit mijn hoofd en kon ik doen en laten gebeuren.

Zo’n zelfde situatie met de eerste stap zetten, waar begin je nu toch, kwam ik laatst ook tegen bij het klussen in onze slaapkamer. Ik liep al maanden rond met het idee deze te gaan schilderen en op te knappen. Maar bij deze wilde plannen bleef het eigenlijk alleen. Naast het schilderen, moesten er nog meer dingen gebeuren en langzaamaan werd het to-do lijstje langer en langer en kroop de moed om te beginnen verder weg in mijn schoenen. Het to-do lijstje was inmiddels wel helder, maar waar begin je toch, wat is handig en praktisch. Wat kan ik doen en wat vraag ik aan mijn vriend?
Zo verstreken de weken en gebeurde er niets in de slaapkamer.

Inmiddels hadden we een nieuwe kledingkast gekocht en de hulptroepen om deze in elkaar te zetten waren opgetrommeld. De agenda’s getrokken en de datum kwam sluipend dichterbij. Een mooie stok achter de rug om nu toch echt een keer in beweging te komen. Dat gebeurde ook. Koven werden geschilderd. Ik ging bewapend met afplaktape, lappen, verf etc, de slaapkamer in. De voorbereiding duurde toch langer dan gedacht. Toen ik eenmaal zo ver was om de kwast ter hand te nemen en de eerste streep te zetten, was hij er ineens weer…..dat stemmetje, maar al snel kon ik hem achter me laten en stond de eerste streep op de muur.
Vanaf dat moment was er geen stoppen meer aan en herontdekte ik  hoe heerlijk bevrijdend   en ontspannend ik het vond. Vooral het zien van het resultaat stimuleerde om door te gaan.

We zijn nog niet helemaal klaar, maar dat zal niet lang meer duren en ook dit hobbeltje heb ik weer kunnen nemen.

Ik begrijp  dat  het nemen van de eerste stap om bij mij binnen te stappen spannend kan zijn. Durf je hem te zetten dan ben ik er voor je om naar je te luisteren.  Samen kijken we waar jouw/jullie behoefte en/of vraag ligt en of ik degene ben die jou/jullie of je kind daarbij kan begeleiden.

Met liefdevolle groet, Elly