Vorig
weekend had ik een kennismakingsworkshop Bullet Journal maken in combinatie
met Handlettering.
Een Bullet Journal is
een kruising tussen een agenda, een planner, en lijstjes. Het is een manier om
alles wat je opschrijft overzichtelijk kwijt te kunnen in één boek en dat kun
je personaliseren met tekeningetjes, handletteren, plaatjes, etc en is voor
allerlei doelen te gebruiken. Iets wat mij erg aanspreekt, wat ik graag doe
maar vaak lastig vind om mee te starten of mezelf daar de tijd voor te gunnen.
Schrijven
helpt mij, mijn volle hoofd leeg te maken en hoe leuk is dat in een zelfgemaakt
boek.
Ik heb een zwak voor mooie notitieboeken en daarbij hoort dan een pen die
fijn schrijft. Heb ik eenmaal zo’n fijne pen gevonden bewaar ik die op een
alleen voor mij bekende plek.
Daarnaast heb ik echt overal grote en kleine
notitieboekjes liggen om alle door mijn hoofd dwarrelende gedachtes toe te
vertrouwen aan papier. Van mijn tas, naast mijn bed, tot in de auto.
Juist in de
ontspanning lijkt het net of al deze gedachten ineens alle ruimte krijgen om er
te mogen zijn. Of dat moment nu wel of niet geschikt is voor mij, daar heeft
mijn hoofd geen boodschap aan. Ze blijven net zolang rond draaien, tot ik het
opgeschreven heb.
Van
ideeën tot dingen die ik moet onthouden, het maakt niet uit. Door het
opschrijven ervan, heb ik in ieder geval het idee van ‘Zo nu kan ik het niet
vergeten!’. En kan ik verder slapen om er vervolgens ’s morgens achter te komen dat schrijven in het donker op
een klein blaadje toch wel lastig kan zijn.
Maar
goed dit is even een kleine zijweg van wat ik wilde delen.
De
workshop was georganiseerd door boekhandel Het Logboek in Beilen. Dus ging ik
op weg naar Beilen waar we heerlijk buiten aan de slag konden.
Na
de uitleg mocht ik beginnen in mijn eigen Bullet Journal, maar ojee waar begin
je? Ook al was het een oefenschrift, het moest natuurlijk wel kloppen.
En
ja hoor, daar was hij weer even. Dat stemmetje die de laatste tijd toch weer
vaker opduikt en ervoor zorgt dat ik ga twijfelen, onzeker wordt en de eerste
stap, of in dit geval de eerste stip of streep maar lastig kan zetten.
Terwijl
ik mezelf de afgelopen week regelmatig tegen mijn moeder heb horen zeggen,
“Mam, het is handwerk. Het is goed.”
En
wat deed ik zelf, tenminste wat liet ik toe dat mijn hoofd deed? Ik gaf dat
stemmetje de ruimte om tegen mij te
praten.
Voorzichtig
met iets kleins en veilig begonnen, een banner met daarin de woorden ‘en nu’.
Schrijvende aan dit blog realiseer ik me dat er een vraagteken achter had
moeten staan. (En nu? Hoe nu verder?)
Later
teken ik er een groot hart onder met IK erin. Zonder erbij na te denken.
Voor mij 2 op zichzelf staande onderdelen op mijn pagina tot Juliët, de
workshopgeefster, het opleest als: ‘en nu, IK.’
En
die komt binnen.
Diep
onder de indruk omdat ik blijkbaar vanuit mijn onderbewustzijn gestuurd werd in
wat ik mocht schrijven.
Daarna voelde ik me losser worden, ging ik verder uit
mijn hoofd en kon ik doen en laten gebeuren.
Zo’n
zelfde situatie met de eerste stap zetten, waar begin je nu toch, kwam ik
laatst ook tegen bij het klussen in onze slaapkamer. Ik liep al maanden rond
met het idee deze te gaan schilderen en op te knappen. Maar bij deze wilde
plannen bleef het eigenlijk alleen. Naast het schilderen, moesten er nog meer
dingen gebeuren en langzaamaan werd het to-do lijstje langer en langer en kroop
de moed om te beginnen verder weg in mijn schoenen. Het to-do lijstje was
inmiddels wel helder, maar waar begin je toch, wat is handig en praktisch. Wat
kan ik doen en wat vraag ik aan mijn vriend?
Zo verstreken de weken en gebeurde er niets in de slaapkamer.
Inmiddels hadden we een nieuwe kledingkast gekocht en de hulptroepen om deze in
elkaar te zetten waren opgetrommeld. De agenda’s getrokken en de datum kwam
sluipend dichterbij. Een mooie stok achter de rug om nu toch echt een keer in
beweging te komen. Dat gebeurde ook. Koven werden geschilderd. Ik ging bewapend
met afplaktape, lappen, verf etc, de slaapkamer in. De voorbereiding duurde
toch langer dan gedacht. Toen ik eenmaal zo ver was om de kwast ter hand te
nemen en de eerste streep te zetten, was hij er ineens weer…..dat stemmetje,
maar al snel kon ik hem achter me laten en stond de eerste streep op de muur.
Vanaf dat moment was er geen stoppen meer aan en herontdekte ik hoe heerlijk bevrijdend en ontspannend ik het vond. Vooral het zien
van het resultaat stimuleerde om door te gaan.
We
zijn nog niet helemaal klaar, maar dat zal niet lang meer duren en ook dit
hobbeltje heb ik weer kunnen nemen.
Ik
begrijp dat het nemen van de eerste stap om bij mij binnen
te stappen spannend kan zijn. Durf je hem te zetten dan ben ik er voor je om
naar je te luisteren. Samen kijken we
waar jouw/jullie behoefte en/of vraag ligt en of ik degene ben die jou/jullie
of je kind daarbij kan begeleiden.
Met liefdevolle groet,
Elly
